در نامه اى، حضرت على علیه السلام براى محمد بن ابى بکر – زمانى که او را به فرماندارى کشور مصر گمارده بود – نوشت: «مراقب اوقات نماز باش و آن را در وقت مقرر خود به جا آور. قبل از وقت نماز، اقدام به اقامه آن نکن، و هم چنین به خاطر کارى که دارى آن را به تأخیر نینداز (براى نمازت اهمیتى خاص قائل شو و حساب جدایى براى آن باز کن) و هرگز نمازت را تابع چیزهاى دیگر قرار نده بلکه سعى کن همه چیز را تابع و پیرو نماز کنى. زیرا مردى از رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم از اوقات نماز پرسید حضرت چنین فرمود: جبرئیل در هنگام زوال شمس که آفتاب مقابل حاجب و ابروى راست او بود نازل شد. سپس جبرئیل وقت نماز عصر آمد که در آن هنگام سایه چیزى به قدر و اندازه خود آن چیز گردیده بود. سپس پیامبر نماز مغرب را وقتى که خورشید غروب کرد به جا آورد. آن گاه نماز عشا را هنگامى که حمره مغربیه (سرخى غروب) از بین رفت به جا آورد و سپس نماز صبح را هنگامى که تاریکى آخر شب بود و ستارگان مشبک بودند به جا آورد.» آن گاه حضرت على علیه السلام اضافه فرمود: «اى محمد بن ابى بکر! نمازت را در این اوقات به جا آور و ملزم باش به این که کار نیکو انجام دهى و سنت حسنه را به جاى آورى و راه روشن و راست را انتخاب کنى.»(1).
1) نهج البلاغه، نامه 27.
