و جعلناهم ائمة یهدون بامرنا و اوحینا الیهم فعل الخیرات و اقام الصلوة و ایتاءالزکوة و کانوا لنا عابدین.
و آن ها را پیشوایانى قرار دادیم که به امر ما هدایت کنند و به آنان انجام کارهاى نیک و برپا داشتن نماز را الهام نمودیم و همگى ما را پرستنده بودند.
در این آیه خداوند متعال شش صفت براى صالح بودن انبیاء بیان کرده که سومین و چهارمین و پنجمین موهبت و ویژگى آن ها این بود که ما به آن ها انجام کار خیر و برپا داشتن نماز و اداى زکات را وحى کردیم.
و اوحینا الیهم فعل الخیرات و اقام الصلوة و ایتاءالزکوة
این وحى مى تواند وحى تشریعى باشد، یعنى ما انواع کارهاى خیر و اداى نماز و اعطاى زکات را در برنامه هاى آن ها گنجاندیم؛ و نیز مى تواند وحى تکوینى باشد، یعنى به آن ها توفیق و توان جاذبه معنوى براى انجام این امور بخشیدیم.
البته هیچ یک از این امور جنبه اجبار و اضطرار ندارد بدون اراده و خواست شخص هرگز به نتیجه نمى رسد. ذکر «اقام الصلاة و ایتاء زکات» بعد از «فعل الخیرات» به خاطر اهمیت این دو برنامه است که نخست به طور عام در جمله «و اوحینا الیهم فعل الخیرات» و بعد به طور خاص بیان شده است.(1).
1) تفسیر نمونه، ج13، ص 456.
