زمان مطالعه: < 1 دقیقه
ابن شهرآشوب از عیون المجالس نقل مى کند: «امام علیه السلام همراه انس بن مالک کنار قبر حضرت خدیجه علیهاالسلام آمده و گریست، سپس به او فرمود: مرا تنها بگذار.
انس گوید: از او دور شدم، چون نمازش طولانى شد، شنیدم که حضرت فرمود: پروردگارا! پروردگارا! تو مولا(و سرور) بنده ات هستى، پس بر (این) بنده ناچیز خود که پناهش تویى رحم کن.
اى آن که صاحب برترین کمالاتى! تنها تکیه گاه من تویى! خوشا آن را که مولایش تو باشى!
خوشا به حال آن که بیمناک و شب زنده دار است و دردهاى خود را به خداى ذوالجلال بازگو مى کند».
