مردان خدا به دنیا پناه نمى برند. آن ها از اسباب دنیوى براى رسیدن به لذات معنوى بهره مى برند. نماز براى آن ها چون نورى در ظلمت است که با آن به خداى خویش پناه مى برند. آن ها در مقابل معبود یگانه خویش سر بر آستان عبودیت مى سایند و از او یارى مى جویند و یقین دارند که خداوند به حال آن ها ناظر است، مناجاتشان را مى شنود و خواسته شان را اجابت مى کند. چه این که مى دانند که خداوندشان مهربان و بخشنده است و وعده داده است که: «پشت هر یا رب تو، لبیک ماست» در قرآن صراحتاً به این نکته اشاره شده است که با نماز از مشکلات رهایى حاصل مى شود: «وَاسْتَعِینُو بِالصَّبْرِ وَ الصَّلوةِ وَ اِنَّها لَکَبیرة الاّ عَلى الْخاشِعین».
«از نماز و صبر یارى بجویید و این هر آینه بزرگ است مگر براى کسانى که خشوع داشته باشند.»(1).
آرى اهل ایمان، همان کسانى هستند که در نمازشان خشوع دارند از پروردگارشان یارى مى جویند و راز دل با او مى گویند و او نیز شنونده و آگاه به اعمال آن ها است. در توصیف آنان در آیات قرآن چنین آمده است:
«… آنان که براى شهادت، قیام کنند آنان که بر نماز خود محافظت نمایند.»(2) آرى! اهل ایمان، اهل شهادتند، اهل قیام و قعودند، اهل سجده و رکوعند.
1) سوره بقره، آیه 45.
2) سوره معارج، آیه 34 -33.
