زمان مطالعه: < 1 دقیقه
حاج میرزا جواد آقا ملکى تبریزى رحمهالله روزى پس از پایان درس، عازم حجره ى یکى از طلبهها که در مدرسهى دارالشفا بود، به حجرهى آن طلبه وارد شد و پس از به جاى آوردن مراسم احترام و اندکى جلوس برخاست و حجره را ترک گفت. هدف از این دیدار از او پرسیده شد، در پاسخ فرمودند:
«شب گذشته هنگام سحر، فیوضاتى بر من افاضه شد که فهمیدم از ناحیهى خودم نیست و چون توجه کردم دیدم این آقاى طلبه به تهجد برخاسته و در نماز شبش به من دعا مىکند و این فیوضات اثر دعاى اوست این بود که به خاطر سپاسگزارى از عنایتش به دیدار او رفتم.» (1).
**سجادهى عشق، ص: 84@
1) رسالهى لقاءالله، پیش گفتار، ص ه.
