از زبان استاد شهید مرتضى مطهرى نقل شده که:
«ما یک سلسله لذتهاى معنوى داریم که معنویت ما را بالا مىبرد. براى کسى که اهل نمازشب باشد، جزو صادقین و صابرین و مستغفرین باشد، نمازشب لذت و بهجت دارد.
لهذا کسانى که چنین توفیقاتى داشتهاند و ما چنین اشخاصى را
**سجادهى عشق، ص: 93@
دیدهایم، به لذتهاى مادىاى که ما دل بستهایم هیچ اعتنا ندارند. چه مانعى دارد که من ذکر خیرى از پدر بزرگوار خودم بکنم.
از وقتى که یادم مىآید (حداقل از چهل سال پیش) من مىدیدم که این مرد شریف هیچ وقت نمىگذاشت و نمىگذارد که وقت خوابش از سه ساعت از شب گذشته تأخیر بیفتد.
شام را سر شب مىخورد و سه ساعت از شب گذشته مىخوابید و حداقل دو ساعت به طلوع صبح مانده و شبهاى جمعه از سه ساعت به طلوع صبح مانده بیدار مىشود و حداقل قرآنى که تلاوت مىکند یک جزء است. و با چه فراغت و آرامشى نمازشب مىخواند.
حالا تقریباً صد سال از عمرش مىگذرد و هیچ وقت من نمىبینم که یک خواب ناآرامى داشته باشد، و همان لذت معنویست که این چنین نگهش داشته، یک شب نیست که پدر و مادرش را دعا نکند.
یک نامادرى داشته که به او خیلى ارادتمند است و مىگوید: خیلى به من محبت کرده است. شبى نیست که او را دعا نکند. یک شب نیست که تمام خویشاوندان و ذى حقان و بستگان دور و نزدیکش را یاد نکند. اینها دل را زنده مىکند.
آدمى اگر بخواهد از چنین لذتى بهرهمند شود، ناچار از لذتهاى مادى تخفیف مىدهد تا به آن لذت عمیق الهى برسد.» (1).
**سجادهى عشق، ص: 94@
1) حق و باطل، ص 170.
