باز هم رحمانیت و رحیمیت از توست و خواهش و تمنا از من، درخواست ارادهاى بهر محافظت. تو بگو از این همه دام، بى یارى تو چگونه جان سالم به در برم و از این همه رنگارنگىهاى دنیا چگونه رنگ نگیرم؟
مىترسم او که سالها فرمانبردارى تو را کرد و در اثر خوددارى از یک سجده، طوق نافرمانى بر گردنش آویخته شد و براى همیشه از درگاهت رانده گشت و ابلیس (اولین نافرمان) نام گرفت مرا نیز به سرنوشت خود دچار کند، گر چه او هم فردا پاى خویش، کنار مىکشد و مقصر، تنها منم، تنها من، که خود فرمودى:
و قال الشیطان لما قضى الأمر ان الله وعدکم وعد الحق و وعدتکم فأخلفتکم و ما کان لى علیکم من سلطان الا أن دعوتکم فاستجبتم لى فلا تلومونى و لوموا أنفسکم ما أنا بمصرخکم و ما أنتم بمصرخى انى کفرت بما أشرکتمون من قبل ان الظالمین لهم عذاب ألیم (1).
**سجدهى دل یا قلب نمازگزار، ص: 38@
خدایم! اى خداى مهربان! من از بى تو بودن هراس دارم، حصین حصار محافظ را بر وجودم بکش تا روحانیت وجودم از یورش قزاقهاى شیطان در امان ماند. من از این هجوم مىترسم. تا انتها آمدن شوخى نیست و ضعف من جدى است، من از این ضعف اگر عامل نرسیدن باشد وحشت دارم تو رحمانى، رحیمى، بخشندهاى، مهربانى، تو نمىگذارى دارهاى وحشت و اضطراب حلقه آویزم کنند، اما مهم، خواستن من است. وقتى هدف تو از آفرینشم کمال من است ممکن نیست مرا از رحمت و فیاضیت خود مستفیض نکنى، اما به من اختیار دادهاى و من تا خود، اراده نکنم هرگز به صفات کمال آراسته نخواهم شد. خواستن من مسلم است اما تو را به عزتت سوگند در این ره، یار و مدد باش که بى یارى تو، ما را با کمال، کارى نیست.
برخورد وسوسههاى ابلیس با بى ارادگى و سست ایمانى من باعث انفجارى است که ویرانىام را به دنبال دارد. براى گریز از این ویرانى، محتاج نیروى دفاعىام که از تصادم حقههاى اتمى ابلیس با وجودم جلوگیرى کند. این نیرو را ایمان و عشق و اراده تأمین مىکند و منشأ همهى آنها تویى.
بیا اى عشق! بیا که به تو سخت محتاجم. بیا ابلیس را بران.
**سجدهى دل یا قلب نمازگزار، ص: 39@
بیا و بمان. بیا خوبم کن، عاشقم کن، تب دارم کن. بیا خالصم کن، برى از تمام بدىهایم کن.
1) و چون کار از کار گذشت [و داورى صورت گرفت] شیطان مىگوید: «در حقیقت خدا به شما وعده داد وعدهى راست و من به شما وعده دادم و با شما خلاف کردم و مرا بر شما هیچ تسلطى نبود، جز این که شما را دعوت کردم و اجابتم نمودید. پس مرا ملامت نکنید و خود را ملامت کنید. من فریادرس شما نیستم و شما هم فریادرس من نیستید. من به آنچه پیش از این مرا [در کار خدا] شریک مىدانستید کافرم». آرى، ستمکاران عذابى پردرد خواهند داشت «ابراهیم (14) آیهى 22».
