از امام صادق (علیه السلام) روایت شده که فرمود:
«فضل الوقت الاول على الاخیر کفضل الآخرة على الدنیا.» (1).
«فضیلت وقت اول بر وقت آخر همانند فضیلت آخرت است بر دنیا.»
و در کتاب خرائج از قزاز روایت شده که گوید:
«قال: خرج الرضا (علیه السلام) یستقبل بعض الطالبیین و جاء وقت الصلاة فمال إلى قصر هناک فنزل تحت صخرة فقال: أذن، فقلت ننتظر یلحق بنا أصحابنا فقال: غفرالله لک، لا تؤخرن صلاة عن أول وقتها الى آخر وقتها من غیر علة، علیک أبدا بأول الوقت، فأذنت و صلینا.» (2).
«حضرت رضا (علیه السلام) براى استقبال برخى از طالبیین (دودمان ابوطالب) از شهر خارج شد و در این هنگام وقت نماز شد، (بلادرنگ) راه خود را به ساختمانى که در آن نزدیکى بود کج کرد و در زیر سنگى فرود آمد و فرمود: اذان بگو! من عرض کردم: درنگ کنیم تا یاران ما برسند؟ فرمود: خدایت بیامرزد هیچگاه نمازى را از
**سخنى درباره ی نماز، ص: 38@
اول وقت آن به آخر وقت بىجهت تأخیر نینداز و همیشه بر تو باد که اول وقت را مراعات کنى. گوید: پس من اذان گفتم و نماز خواندیم.»
و از امام صادق روایت شده که فرمود:
«لکل صلاة وقتان: اول و آخر، فأول الوقت أفضله و لیس لاحد أن یتخذ آخر الوقتین وقتا إلا من علة و إنما جعل آخر الوقت للمریض و المعتل و لمن له عذر و أول الوقت رضوان الله، و آخر الوقت عفوالله.» (3).
«هر نمازى دو وقت دارد: اول و آخر، و اول وقت بهترین وقت است، و کسى نمىتواند آخر وقت را وقت خود قرار دهد مگر از روى جهت و علتى، و آخر وقت را براى بیمار و علیل و کسى که عذرى دارد قرار دادهاند و اول وقت رضوان (و خشنودى) خدا است، و آخر وقت عفو (و بخشودگى) خدا است.»
1) بحارالانوار، ج 82، ص 359.
2) بحارالانوار، ج 83، ص 21 و 25.
3) همان مدرک.
