درختان

وقتی که هستم در تماشای درختان

دانم که من هرگز نخواهم دید شعری

دلکش تر از این شعر زیبای درختان

بینم درختان را که فرزندان خاک اند

بر سینه ی مادر دهانهاشان فشرده

آنها همه پرورده ی پستان خاک اند

بینم درختان را که سبز و سر فرازند

چشمانشان بالا، به درگاه خدا باز،

با دستها سبز در حال نمازند

بینم درختان را که مرغان خوش آواز

سازند روی شاخه هاشان آشیانه،

شوری برانگیزند با آواز و پرواز

بینم درختان را که گاهی زیر باران

لخت اند و خوشحالند و گاه از برف دارند

یک چادر توری به روی شاخساران

**سرچشمه امید، ص: 19@

شعر آفریدن کار پوچ بندگان است

اما درختان را چنین خوش آفریدن

کار چه کس، غیر از خداوند جهان است

شعر: جویس کیلمر شاعر سیاهپوست امریکایی

ترجمه: محمود کیانوش

**سرچشمه امید، ص: 20@