زمان مطالعه: < 1 دقیقه
شکوفه ی سپیده دم
به خنده چون گشود لب
زشاخسار صبحدم
پرید زاغ پیر شب
گشود پر به آسمان
چکاوکِ خوش اذان
فضا پر از ترانه شد
ز بانگ مهربان آن
ز نغمه اش درخت دل
شد آشیانه ی خدا
گرفت قلب خسته ام
ز من بهانه ی خدا
در آن هواى پاک و خوش
گل نیاز شد دلم
شکفت گل به خنده اى
همه، نماز شد دلم
«بیوک ملکى»
**سرچشمه امید، ص: 67@