نمازگزار باید باطن نماز را دوست داشته باشد، دوست نماز باشد، نه این که فقط نمازخوان باشد. سیدالشهدا علیه السلام به ابوالفضل علیه السلام فرمود: «به این قوم بگو امشب را که شب عاشوراست به من مهلت دهند براى این که خداى سبحان مى داند انّى اُحبُّ الصَّلوةَ لَه(1) که من نماز را براى رضاى او دوست دارم. نماز محبوب من است. من نماز را دوست دارم و مى خواهم از دوستم وداع کنم.»
از امام سجاد علیه السلام روایت شده: «اِذا صَلَّیت صَلِّ صَلوةَ مودّع»(2)، وقتى نماز مى خوانید مثل آن کسى باشید که مى خواهد با نماز وداع کند؛ زیرا ممکن است اجل نگذارد به نماز بعدى برسید.
با توجه به این نکته که ائمه علیهم السلام الگوهاى پایدار و مبین عادت هستند توصیه هاى اینان در همیشه تاریخ اسلام چراغى فرا راه مسلمین خواهد بود تا در لحظات کامیابى و ناکامى، شدت و صحت، سرّاء و ضرّاء، همواره خداوند را به یاد داشته و ختم تمامى امور را منوط به رأى و مصلحت پروردگار ببینند و خداى متعال را حاضر و ناظر بر کلیه اعمال بدانند. با عنایت به این مسأله درمى یابیم که چگونه است که عابدترین عابدان عصر سلطه اموى حضرت علیه السلام وقتى نماز مى خوانَد با آن همه مقامات معنوى چنان در پیشگاه ذات اقدس الهى حاضر مى گردد که گویى این آخرین نماز اوست.
1) مقتل الحسین، مقرم، ص 256.
2) شیخ صدوق، ص 44.
