عموم مورخین گفته اند که سعید بن عبدالله حنفى، سینه و سر و صورت خود را سپر آن حضرت و یاران او قرار داد تا نماز بخوانند و چون زخم ها بر بدن او فراوان شد و نتوانست روى پاى خود بایستد بر زمین افتاد و در حالى که مى گفت: «اَللّهُمَّ الْعَن ْهُمْ لَعْنَ عادٍ وَ ثَمودَ خدایا! ایشان را همانند قوم عاد و ثمود از رحمت خویش دور گردان و پیامبرت را از طرف من درود فرست و این درد و زخمى را که به من رسید به او ابلاغ فرما؛ که هدف من در این کار یارى فرزند پیامبر تو بود، آن گاه روى خود را به سوى امام حسین علیه السلام کرد و عرض کرد: «أَوفَیتُ یَابْنَ رَسُول اللّهِ»؛ یعنى آیا به عهد خود وفا کردم.
امام حسین علیه السلام فرمود: «نعم انت أمامى فى الجنّه»؛ یعنى آرى تو در بهشت پیش روى من هستى. به دنبال این سخن بود که روح از بدن او پرواز کرد؛ در بدن او سیزده تیر مشاهده کردند و این غیر از زخم ها و ضربه هاى دیگرى بود که بر او وارد شده بود.(1).
1) زندگانى امام حسین، سید هاشم رسولى محلاتى، 433.
