حضرت امام حسین علیه السلام همراه انس بن مالک حرکت مى کرد، کنار قبر حضرت خدیجه که رسیدند امام گریست. آن گاه به انس فرمود: از من دور شو. انس از مقابل چشمان امام دور شد. نماز امام طولانى شد. انس مى گوید. شنیدم که امام مى فرمود: «پروردگارا تویى مولاى من، رحم کن بر بنده اى که بر تو پناه برده است. اى داراى صفات برجسته، تکیه ام بر توست. خوشا به حال آن که تو مولاى او باشى. خوشا به حال کسى که خدمتگزار شب زنده دار باشد و گرفتارى اش را با خداى خود در میان گذارد. و بیمارى و مرضى نداشته باشد جز محبت به مولایش» آن گاه ندا آمد: «بنده ام بیا در حالى که تو در حمایت من هستى. هر چه بگویى ما آن را مى دانیم. فرشتگانم مشتاق شنیدن صداى تو هستند و ما صداى تو را مى شنویم. دعاى تو نزد من بوده و در حجاب ها در گردش است و کافى است که ما پوشش را براى تو برداریم.(1).
1) اقتباس از کتاب نماز و عبادات امام حسین علیه السلام، عباس عزیزى، ص 24 و 25.
