ضحاک بن عبدالله مى گوید: شب عاشورا امام حسین علیه السلام و یاران با وفایش تا صبح در حال نماز و استغفار و دعا و گریه و زارى بودند. بالاخره صبح غم بار روز دهم محرم فرا رسید. امام و یارانش براى اقامه نماز صبح آماده شدند. براى بسیارى از یاران امام این آخرین نمازى بود که به امام خویش اقتدا مى کردند. امام از شهادت خود مطلع و با خبر است لذا برخلاف روزهاى گذشته و با وجود مؤذن، خودِ حضرت اذان و اقامه را مى گویند و به گونه اى که پدر بزرگوارش در سحرگاه نوزدهم رمضان عمل کردند، رفتار مى نمایند.
ابن قولویه و مسعودى نقل مى کنند آن گاه که امام علیه السلام نماز صبح را به پایان رسانید رو به سوى نمازگزاران کرد و پس از حمد و سپاس الهى فرمود: «خداوند به کشته شدن شما و کشته شدن من در این روز اذن داده است و بر شماست که صبر و شکیبایى در پیش گرفته و با دشمن بجنگید.»
