نماز و فلسفه آفرینش

خداوند، آن گاه که در سوره بقره، آیه ی 3، از یُؤمِنُونَ بِالْغَیبْ سخن مى راند، بدون هیچ مکث و فاصله اى، از یُقیمونَ الصَّلَوة نام مى برد:

الّذین یؤمنون بالغیب و یقیمون الصلاة

آرى: نماز «تذکرى» است که انسان را از «فراموشى نفرت بار» مى رهاند، و همیشه «ریسمان پیوند» بین «انسان» و «غیب» است.

امام رضا علیه السلام در پاسخ نامه اى که در آن، از «فلسفه نماز» سؤال شده بود چنین فرمود:

«… و نیز هدف این است که انسان همواره هشیار و متذکر باشد، گرد و غبار فراموش کارى بر دل او ننشیند.»(1).

و در سوره ی طه، آیه 14، آمده است:

أَقِمِ الصَّلوةَ لِذِکْرِى

نماز را به پاى دار، تا به یاد من باشى.

و امام رضا علیه السلام در سخنى دیگر، درباره ی «فلسفه وجوب نماز» مى فرماید:

لئلاینسى العبد سیده و مدبرّه و خالقه.

نماز واجب گردید که بنده، آقا و مدّبر و خالقش را فراموش نکند.(2).

1) ص 294، ج 12، تفسیر نمونه.

2) ص 169، سروده هاى زمان.