خداى تعالى، در آخرین آیه از چهل و هشتمین سوره قرآن فرمود: مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّه وَالّذینَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلى الکُفّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ تَریهُمْ رُکّعاً سُجّداً یَبْتَغوُنَ فَضْلاً مِنَ اللّهِ وَ رِضْواناً…(1).
این آیه، برخى از صفات مؤمنان عهد رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم را براى ما ذکر مى کند. آنان نسبت به کافران سخت و خشن و در میان خود نرم و مهربان بودند. با یکدیگر رکوع و سجود مى کردند، از فضل و احسان خدا سود مى جستند و خوشنودى او را طلب مى کردند.
صفحات مذکور در آیه فوق، یک مجموعه است و به هم مربوط است. مردمى که از فضل و بخشش خدا سود نمى جویند و خوشنودى او را نمى طلبند بلکه از زیرکى خود بهره مى جویند و در معاملات و روابط اقتصادى و مالى خود، جانب انصاف و خوشنودى حق را نگه نمى دارند، رحمت و رأفت بین خود و اتحاد اجتماعى خود را از بین مى برند و در مقابل دشمنان، ناتوان مى گردند. نقش نماز حقیقى در ایجاد ارتباط با خدا و رعایت انصاف و کسب حلال و در نتیجه ایجاد یک نظام اقتصادى سالم بر کسى پنهان نیست.
1) الفتح، 28 و29.
