زمان مطالعه: < 1 دقیقه
الف) فرزانگان سحرخیز، اول با زبان قلب سخن مىگویند، آن گاه آن را بر زبان مىآورند.
ب) سکوت در فصل نیایش به معناى کر و لال شدن نیست، بلکه به معناى به جا و به ضرورت سخن گفتن است.
ج) چنین سکوتى بستر دل را براى رویش شکوفههاى مناجات آماده مىکند و عطر حضور را در کام مناجات کننده مىریزد.
**سفر به چشمهى نماز، ص: 39@