در بخشهاى گذشته به طور پراکنده به معانى برخى از آیات نورانى که درباره نماز وارد شده است اشاره گردید در این بخش تنها به دو قسمت از آیات شریفه مىپردازیم آیاتى که دستهاى از آنها حامل نوید و بشارت الهى به نمازگزاران (وعد) و دسته دیگرى متضمن تهدید و ارعاب (وعید) نسبت به مقصرین و بىنمازان مىباشد.
قرآن کریم ایمنى از خوف و غضب الهى و نجات و خلاصى از عذاب اخروى را پس از مرحله ایمان و انجام اعمال خیر، به اداء نماز و پرداخت زکات منوط مىداند و آن را تنها وسیله آرامش روان و اطمینان قلبى در آن سراى جاودانى معرفى مىنماید:
«آنانکه به خداوند متعال ایمان آوردهاند و در پرتو ایمان کارهاى خیر و شایسته انجام داده و نماز را بپا داشتهاند، و زکات را پرداخت
**سیرى در اسرار نماز، ص: 40@
نمودهاند، اجر و مزدشان در پیشگاه الهى محفوظ است ایشان را نه ترس و واهمهاى است. و نه اندوهگین و غمناک مىشوند»(1).
در برابر این وعدهى صریح و نوید و بشارت آسمانى که به نمازگزاران مىدهد در آیات متعدد دیگرى مجازاتها و عقوبتهاى سنگینى را براى بىنمازان وعید مىدهد که در اینجا به ترجمه آیاتى از سوره «مدثر» اکتفا مىشود.
«آنگاه که از دوزخیان سئوال مىشود چه عملى شما را به دوزخ کشانید و اهل جهنم شدید، پاسخ آنان این است که ما در جرگه ی نمازگزاران نبودیم…»(2).
1) ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات و أقاموا الصلوة و آتوا الزکاة لهم اجرهم عند ربهم لا خوف علیهم و لا هم یحزنون (بقره، آیه 277).
2) سوره مدثر، آیات 40 تا 43.
