از امام صادق علیهالسلام مروى است که حب الهى اگر به خلوتخانهى دلى پرتو افکند، او را از هر فکر و ذکرى جز او خالى مىسازد؛ چنانچه نه به هیچ یادى به جز یاد او مىپردازد و نه به چیزى جز او مشغول مىگردد. از امیرالمؤمنین على علیهالسلام منقول است که فرمود: دوستى خدا آتشى است که به هیچ چیز نمىگذرد مگر این که آن را مىسوزاند. نیز از آن حضرت که خود مولاى عارفان و دلدادگان حضرتش مىباشد روایت شده که فرمود: خداى تعالى را شرابى است که به دوستان خود مىآشاماند و چون آشامیدند مست مىگردند و چون مست شدند به طرب و نشاط مىآیند و چون به طرب آمدند پاکیزه مىشوند و چون پاکیزه شدند گداخته مىگردند و چون گداخته شدند، از هر غل و غشى خالص مىشوند و چون خالص شدند در مقام طلب محبوب بر مىآیند و چون او را طلبیدند، مىبینند و چون یافتند به او مىرسند و چون رسیدند به او متصل مىشوند و چون وجود خودشان را در نزد وجود محبوب مضمحل دیدند از خود غافل مىشوند و به جز محبوب چیزى نمىبینند.
و گویند حق تعالى به داود نبى علیهالسلام وحى فرمود که «اى داود! بگو به دوستان من که اگر
**سیماى متهجدین، ص: 122@
مردم از شما کنارهگیرى کنند چه باک، چون پرده و حجاب از میان من و شما برداشته شد؛ تا این که به چشم بصیرت مرا مشاهده نمودید، بعد از آن که دین خود را به شما دادم چه ضررى به شما مىرسد از آنچه که از دنیاى شما از شما گرفتم و چون شما رضاى مرا طالبید چه خوفى از عداوت مردم دارید؟
اى داود! بگو هر که مرا دوست بدارد، دوستش دارم و هر که با من انس گیرد با او انس گیرم و هر که همنشین من گردد با او مجالست کنم و هر که مرا از دیگران برگزیند من هم او را برمىگزینم و هر که اطاعت امر من کرد فرمانبردارش هستم. هیچ بندهاى مرا دوست نمىدارد مگر این که او را مقبول درگاه خود مىکنم. اى داود! هر که مرا طلب کند، مىیابدم. به اهل زمین بگو که دوستى غیر مرا از دل خود بیرون نمایند و به سوى من بشتابند. هر که مرا دوست دارد طینتش از طینت ابراهیم، خلیل من، و موسى، کلیم من، خلق شده است.»(1).
هم چنین بدو وحى فرمود که «اى داود! بر تو باد به استغفار در تاریکى شب تا هنگام سحرها. اى داود! چون تاریکى شب تو را فرا گرفت نگاهى به بالا آمدن ستارگان در آسمان بینداز و تسبیح گوى من باش و فراوان به یاد من باش تا من به یاد تو باشم. اى داود! همانا مردان با تقوى شبهایشان را نخوابند مگر آن که نمازشان را براى من بگذارند و روزهاىشان را به پایان نرسانند مگر با یاد من.
اى داود! همانا عارفان سرمهى بیدارى شب به چشمهاىشان کشیدهاند و شب را در قیاماند و رضاى مرا از این رهگذر طالبند. اى داود! هر کس که به شب نماز گزارد، آنگاه که مردم در خوابند و فقط به خاطر من باشد. پس من به فرشتگانم دستور مىدهم تا براى او
**سیماى متهجدین، ص: 123@
استغفار کنند و بهشت من مشتاق او گردد. پس هر تر و خشکى براى او دعا مىکند.»(2).
1) رساله لقاء الله ص 129.
2) همان.
