یکى از دوستان و نزدیکان مرحوم حاج میرزا جواد آقا ملکى تبریزى (ره) مىگوید: «مرحوم ملکى شبها که براى تهجد و نماز شب برمىخاست ابتدا در بسترش مدتى صدا به گریه بلند مىکرد. سپس بیرون مىآمد و نگاه به آسمان مىکرد و آیات شریفه «ان فى خلق السموات و الارض…» را مىخواند و سر به دیوار مىگذاشت و مدتى گریه مىکرد و پس از تطهیر نیز کنار حوض مدتى پیش از وضو مىنشست و مىگریست، خلاصه از هنگام بیدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا مىنشست و برمىخاست و گریه سر مىداد و چون به مصلایش مىرسید، دیگر حالش قابل وصف نبود.»(1).
هم چنین در شرح احوالات آن بزرگوار آمده است که: «آن مرحوم به تمام معنى اهل عبادت و تهجد بود. سه ماه رجب و شعبان و رمضان را به طور متوالى روزه مىگرفت و در قنوت نمازهایش مکرر این بیت را مىخواند:
ما را ز جام بادهى گلگون خراب کن
زان پیشتر که عالم فانى شود خراب»(2)
1) رساله لقاءالله ص 128.
2) آیینه دانشوران ص 351.
