«و من اللیل فتهجد به نافلة لک عسى أن یبعثک ربک مقاما محمودا.»
و پاسى از شب را زنده بدار و به نماز شب بپرداز. باشد که پروردگارت تو را به مقام والا برانگیزد.
تاریکى و سکوت شب که همه چیز را در خود فرو برده است، منظرهى باشکوه آسمان، ستارگان، ماه شب افروز، حالتى ملکوتى و توجهى خاص در شخص نمازگزار پدید مىآورد که دور از تظاهر و ریا در خلوت شب با خداى خود به راز و نیاز و پرورش روح و تزکیه نفس مىپردازد و احساس نزدیکى بیشتر با خداى خود مىکند.
از سوى دیگر سکوت شب، انسان را به تفکر و اندیشه در آفاق و انفس وامىدارد، تفکرى که سرانجام راه یابى به پروردگار و معرفت و یقین است. و از این رو پیغمبر صلى الله علیه و آله و سلم شبها آیات زیر را تا پایان سوره آل عمران تلاوت مىکرد:
«ان فى خلق السموات و الارض و اختلاف اللیل و النهار لآیات لاولى الالباب، الذین یذکرون الله قیاما و قعودا و على جنوبهم و یتفکرون فى خلق السموات و الارض ربنا ما خلقت هذا باطلا سبحانک فقنا عذاب النار.»
مسلما در آفرینش آسمانها و زمین و آمد و شد شب و روز، نشانههایى است از خدا براى خردمندان، کسانى که خداوند را ایستاده و نشسته و هنگامى که به پهلو خوابیدهاند، یاد مىکنند، و در آفرینش آسمانها و زمین، تفکر و اندیشه مىکنند که پروردگارا، اینها را بیهوده نیافریدهاى، پاک و منزهى! ما را از عذاب آتش نگاهدار.
**سیماى متهجدین، ص: 179@
