[نوح: نخستین پیغمبر اولوالعزم که پس از ادریس در سرزمین بابل به رسالت مبعوث گشت. نسبت او را چنین آوردهاند: نوح بن لمک بن متوشلخ بن اخنوخ (ادریس) بن مهلائیل بن قینان بن انوش بن شیث بن آدم علیهالسلام. گویند: وى به سال درگذشت آدم در هزار نخست آفرینش این نسل متولد شد و در هزار دوم به سن پنجاه یا چهارصد یا هشتصد و پنجاه سالگى به مقام نبوت رسید.
از امام صادق علیهالسلام روایت شده که وى دو هزار و پانصد سال عمر کرد: هشتصد و پنجاه سال پیش از بعثت و نهصد و پنجاه سال از بعثت تا طوفان و هفتصد سال پس از فرونشستن طوفان و فرود آمدن از کشتى و به قولى دویست سال دوران ساخت کشتى بود و پانصد سال پس از پایان طوفان.]
«بحارالأنوار»، این کتاب بىنظیر و ارزشمند، از حضرت باقر علیهالسلام روایت مىکند:
پرستش خداى یگانه و اخلاص به پیشگاه او و بىهمتا دانستن حق، که خداوند فطرت مردم را بر آن قرار داده است، اصول آیین نوح بود.
پروردگار بزرگ از نوح و همهى انبیا پیمان گرفت که او را فرمان ببرند و از شرک دورى جویند، و نیز خداى مهربان حضرت نوح را به نماز و امر به معروف و نهى از منکر و رعایت حلال و حرام دعوت کرد.(1).
**سیماى نماز، ص: 37@
1) بحارالأنوار: 11 / 331، باب 3، حدیث 53؛ تفسیر العیاشى: 2 / 144، حدیث 18.
