آخرین وصیت به خویشان

ابوبصیر مى‏گوید:

براى تسلیت گفتن به سبب شهادت حضرت صادق علیه‏السلام به خانه‏ى آن

**سیماى نماز، ص: 94@

جناب رفتم. ام حمیده چون مرا دید به سختى گریست، من هم گریه کردم. سپس گفت، اگر امام را هنگام مرگ مى‏دیدى تعجب مى‏کردى، دیده گشود و گفت: تمام خویشان مرا جمع کنید. همه را حاضر کردیم، فرمود:

آن که نماز را سبک بشمارد به شفاعت ما نمى‏رسد(1).

**سیماى نماز، ص: 97@

1) «عن أبى بصیر قال: دخلت على أم حمیدة أعزیها بأبى عبدالله الصادق علیه‏السلام فبکت و بکیت لبکائها ثم قالت یا أبا محمد لو رأیت أبا عبدالله علیه‏السلام عند الموت لرأیت عجبا فتح عینیه ثم قال: اجمعوا الى کل من بینى و بینه قرابة قالت: فلم نترک أحدا الا جمعناه قالت فنظر إلیهم ثم قال: إن شفاعتنا لا تنال مستخفا بالصلاة» الأمالى، شیخ صدوق: 484، مجلس 73، حدیث 10؛ بحارالأنوار: 80 / 19، باب 6، حدیث 31.