قبله، جهتى است که ظاهر بدن باید به طرف آن قرار گیرد، و ظاهر اسوهاى است براى باطن. بنابراین، فکر و روح و قلب را به طرف صاحب قبله قرار ده و به کلام رسول اسلام صلى الله علیه و آله توجه کن که فرمود:
هنگامى که عبد به نماز بر مىخیزد و اراده و قلب را متوجه خدا
**سیماى نماز، ص: 117@
مىکند، مانند روزى است که از مادر متولد شده است.(1).
حضرت صادق علیهالسلام مىفرماید:
چون به سوى قبله قرار گرفتى از دنیا و هر چه در آن است ناامید شو، دل از غیر او برگردان، بزرگى حق را برابر جان و دل قرار بده، به یاد روز قیامت باش و بین امید و ترس قرار بگیر(2).
کعبه یک سنگ نشانى است که ره گم نشود
حاجى احرام دگر بند ببین یار کجاست
**سیماى نماز، ص: 121@
1) «و قال النبى صلى الله علیه و آله: إذا قام العبد إلى الصلاة فکان هواه و قلبه إلى الله تعالى انصرف کیوم ولدته أمه» بحارالأنوار: 81 / 261، باب 16، حدیث 59؛ مستدرک الوسائل: 4 / 102، باب 2، حدیث 4234.
2) «قال الصادق علیهالسلام: إذا استقبل القبلة فآیس من الدنیا و ما فیها و الخلق و ما هم فیه و فرغ قلبک عن کل شاغل یشغلک عن الله تعالى و عاین بسرک عظمة الله عز و جل و اذکر و قوفک بین یدیه قال الله تعالى: «هنالک تبلوا کل نفس ما أسلفت و ردوا إلى الله مولاهم الحق» وقف على قدم الخوف و الرجاء» مصباح الشریعة: 87، باب 39 فى افتتاح الصلاة؛ بحارالأنوار: 81 / 230، باب 16، حدیث 3.
